Home

Los Heridos Graves, Julieta Valero, (2005, DVD, 2014 Musa a las 9)

NADA

En la fe que te tiene tu madre; contra el vinilo felino de su olor, contra su cielo protector y esa dulce enfermedad que ella nombra con tu nombre                      

     Nada

 

Nada en la previsión del deseo y en su escritura.

En la calma que sucede a la coronación se restauran los relojes; ahí, sobre la fría tarima de ese puente, Nada. 

 

La brevedad que arrebata a perros y gatos abruma de indig-nación a un arcángel compasivo. Él no se prolongará mucho más y a estos tres dolorosos misterios sucederá un silencio con nuevos personajes del que se deduce Nada.

  

Nada en la resaca de los cines, en la digestión de los jue-gos de pelota; sobre la oferta del humus crece Nada. Incluso la idea y consumación de París, la idea y con-sumación de los mares del sur y el refugio de la Historia son Nada.

 

 Nada en la párvula ira ante el noticiero.

 Los músculos y sed de justicia, la palabra lealtad, la palabra y el río duración se comportan como olas. Eso duele, cuestiona el nivel del mar y certifica ácidamente Nada.

  

En los voraces. En los voraces que son multitud y en la casa que les tiene cada cual. En la noche que expanden y en la respuesta del arrabal con tambores de hambre, deseo y odio puro. El episodio de la injusticia es hoy, el epi- sodio de la injusticia es uno y va convirtiendo sus nom-bres en Nada. 

Los rincones limpios. Lo que cuesta regresar al silencio del lactante.

El que busca la eternidad en su huerto. El que tala durante años su alma y se encuentra un hueso blanco, de acero.

 El que habla con Dios y no deja de afeitarse.

 El insomnio del petróleo y el que sabe este secreto.

 El deficiente, su suerte probable. El círculo en que el perverso se cumple.

 Y el destino o historia del sudor, en fin, su final pequeño. Son Nada.

 

Y amor: en esta lengua muerta que nació y habrá de irse con nosotros.

 En sus caderas prolongando el mediodía, en tus caderas como tábano infligiendo mortal soledad.

 Donde corazones semejantes liban su debilidad como llagas preciosas.

 

En toda tierra prometida, en toda vida ausente.  


NADA

Na fé que te tem a tua mãe; contra o vinil felino do seu cheiro, contra o seu céu protector e essa doce doença que ela nomeia com o teu nome                      

Nada 

 

Nada na previsão do desejo e na sua escritura.

 

Na calma que sucede à coroação restauram-se os relógios; aí, sobre o frio tabuleiro dessa ponte, Nada.

 

A brevidade que arrebata a cães e gatos abruma de indignação a um arcanjo compassivo. Ele não se prolongará muito mais e a estes três dolorosos mistérios sucederá um silêncio com novas personagens do qual se deduz Nada.

  

Nada na ressaca dos cinemas, na digestão dos jogos de futebol; sobre a oferta do húmus cresce Nada. Inclusivé a ideia e consumação de Paris, a ideia e consumação dos mares do sul e o refúgio da Historia são Nada.

  

Nada na párvula ira perante o noticiário.

Os músculos e sede de justiça, a palavra lealdade, a palavra e o rio duração comportam-se como ondas. Isso dói, questiona o nível do mar e certifica acidamente Nada.

 

Nos vorazes. Nos vorazes que são multitude e na casa que lhes tem cada qual. Na noite que expandem e na resposta do arrabalde com tambores de fome, desejo e ódio puro. O episódio da injustiça é hoje, o episódio da injustiça é um e vai convertendo os seus nomes em Nada.

  

Os recantos limpos. O que custa regressar ao silêncio do lactante.

O que procura a eternidade na sua horta. O que tala durante anos a sua alma e se encontra um osso branco, de aço.

O que fala com Deus e não deixa de barbear-se.

A insónia do petróleo e o que sabe este segredo.

O deficiente, a sua sorte provável. O círculo em que o perverso se cumpre.

E o destino ou história do suor, em fim, o seu final pequeno. São Nada.

  

E amor: nesta língua morta que nasceu e haverá de ir-se connosco.

Nas suas ancas a prolongar o meio-dia, nas tuas ancas como tábano a infligir mortal solidão.

Onde corações semelhantes libam a sua debilidade como chagas preciosas.

  

Em toda terra prometida, em toda vida ausente.


NADA

Na fe que che ten a túa nai; contra o vinilo felino do seu cheiro, contra o seu ceo protector e esa doce enfermidade que ela nomea co teu nome                      

Nada

 

Nada na previsión do desexo e na súa escrita.

Na calma que sucede á coroación restáuranse os reloxos; aí, sobre a fría tarima desa ponte, Nada.

 

A brevidade que arrebata aos cans e gatos apesara de indignación a un arcanxo compasivo. El non se prolongará moito máis e a estes tres dolorosos misterios sucederá un silencio con novas personaxes do que se deduce Nada.

 

Nada na resaca dos cinemas, na dixestión dos xogos de pelota; sobre a oferta do humus crece Nada. Incluso a idea e consumación de París, a idea e consumación dos mares do sur e o refuxio da Historia son Nada.

 

Nada na párvula ira perante o noticiario

Os músculos e sede de xustiza, a palabra lealdade, a palabra e o río duración compórtanse coma ondas. Iso doe, cuestiona o nivel do mar e certifica acedamente Nada.

 

Nos voraces. Nos voraces que son multitude e na casa que lles ten cada quen. Na noite que expanden e na resposta do arrabalde con tambores de fame, desexo e odio puro. O episodio da inxustiza é hoxe, o episodio da inxustiza é un e vai convertendo os seus nomes en Nada.

 

Os recantos limpos. O que custa retornar ao silencio do lactante.

O que busca a eternidade na súa horta. O que tala durante anos a súa alma e atopa un óso branco, de aceiro.

O que fala con Deus e non deixa de afeitarse.

O insomnio do petróleo e o que sabe este segredo.

O deficiente, a súa sorte probábel. O círculo en que o perverso se cumpre.

E o destino ou historia da suor, en fin, o seu final pequeno. Son Nada.

 

E amor: nesta lingua morta que naceu e haberá de irse connosco.

Nos seus cadrís prolongando o mediodía, nos teus cadrís como tabán a inflixir mortal soidade.

Onde corazóns semellantes liban a súa debilidade coma lastras preciosas.

 

En toda terra prometida, en toda vida ausente.

 

Deixe um comentário