Home

Foto: Darren Ketchum

O SILENCIO

Coma os pactos impostos, as definicións,

a mordaza.

Os cabalos apertan o tiro cos dentes,

morden o sabor metálico da liberdade ou o sangue.

.

O silencio forma parte dos vellos exércitos

pasando baixo o arco do triunfo.

París era un xoguete. E Charles Trenet

tiña que demostrar a diario a pureza do seu sangue.

(Sen sargazos, nin sal, sen avós xudeus,

como La mer). París era un cabaré enorme.

E as rapazas con boina, esa figuración cincuenta anos despois.

A resistencia é un metarrelato. As bombas abren o paso das relacións dinámicas e prospectivas.

.

Sempre imos cara adiante. Fomos o cristo, o xudas de borxes,

a insignificancia que fecha nun cepo á transcendencia.

.

O silencio espertando os refuxiados. O silencio estarrecedor.

Despois das bombas, o reconto. A cheminea fendida, novas goteiras,

catro fillos mortos baixo os cascotes.

Non quixemos que nos definisen. Pero o último insulto era o noso nome.

E perdémolo para sempre.

.

Resistencia é un concepto baleiro. E eu non quero a cruz de Anjou,

nin a tricolor. Non quero infantes, non quero patria.

Todas e cada unha das marsellesas son occitanas (a terra do si, a provincia).

.

(Un rapaz e outro rapaz coñécense nun barrio do extrarradio. O primeiro traballa nunha tenda e reproducen sen querelo algún dos poemas contemporáneos de Kavafis. Días de. Rozándose as maos, cómense cos ollos. Un día que o patrón non está pasan á trastenda. Rózanse os corpos, cómense coa boca. Morden os calcetíns ou mostras dos teares. Xemidos afogados. O silencio).

.

Exércitos pasando baixo as pernas do triunfo.

Os filmes non tiñan son, nin sequera cando eran en cor.

No meu barrio só os gatos teñen dereito a amarse.

Os demais traballamos.


.

O SILÊNCIO

Como os pactos impostos, as definições,

a mordaça.

Os cavalos apertam o tiro com os dentes,

mordem o sabor metálico da liberdade ou o sangue.

.

O silêncio forma parte dos velhos exércitos

passando debaixo do arco do triunfo.

Paris era um brinquedo. E Charles Trenet

tinha de demonstrar diariamente a pureza do seu sangue.

(Sem sargaços, nem sal, sem avós judeus,

como La mer). Paris era um cabaré enorme.

E as raparigas com boina, essa figuração cinquenta anos depois.

A resistência é um meta-relato. As bombas abrem o passo das relações dinâmicas e prospectivas.

.

Sempre vamos enfrente. Fomos o cristo, o judas de borges,

a insignificância que fecha em um cepo à transcendência.

.

O silêncio acordando os refugiados. O silêncio estarrecedor.

Depois das bombas, a contagem. A chaminé fendida, novas goteiras,

quatro filhos mortos sob o cascalho.

Não quisemos que nos definissem. Mas o último insulto era o nosso nome.

E perdemo-lo para sempre.

.

Resistência é um conceito vazio. E eu não quero a cruz de Anjou,

nem a tricolor. Não quero infantes, não quero pátria.

Todas e cada uma das marselhesas são occitanas (a terra do sim, a província).

.

(Um rapaz e outro rapaz conhecem-se num bairro dos subúrbios. O primeiro trabalha numa loja e reproduzem sem querê-lo algum dos poemas contemporâneos de Kavafis. Dias de. Roçando-se as mãos, comem-se com os olhos. Um dia que o patrão não está passam ao quarto dos fundos. Roçam-se os corpos, comem-se com a boca. Mordem as meias ou mostras dos teares. Gemidos afogados. O silêncio).

.

Exércitos passando sob as pernas do triunfo.

Os filmes não tinham som, nem sequer quando eram em cor.

No meu bairro só os gatos têm direito a amar-se.

Os demais trabalhamos.


.

EL SILENCIO

Como los pactos impuestos, las definiciones,

la mordaza.

Los caballos aprietan el tiro con los dientes,

muerden el sabor metálico de la libertad o la sangre.

.

El silencio forma parte de los viejos ejércitos

pasando bajo el arco del triunfo.

París era un juguete. Y Charles Trenet

tenía que demostrar a diario la pureza de su sangre.

(Sin sargazos, ni sal, sin abuelos judíos,

como La mer). París era un cabaret enorme.

Y las chicas con boina, esa figuración cincuenta años después.

La resistencia es un metarrelato. Las bombas abren el paso de las relaciones dinámicas y prospectivas.

.

Siempre vamos cara adelante. Fuimos el cristo, el judas de borges,

la insignificancia que encierra en un cepo la transcendencia.

.

El silencio despertando a los refugiados. El silencio estremecedor

Después de las bombas, el recuento. La chimenea hendida, nuevas goteras,

cuatro hijos muertos bajo los cascotes.

No quisimos que nos definiesen. Pero el último insulto era nuestro nombre.

Y lo perdimos para siempre.

.

Resistencia es un concepto vacío. Y yo no quiero a cruz de Anjou,

ni la tricolor. No quiero infantes, no quiero patria.

Todas y cada una de las marsellesas son occitanas (la tierra del sí, la provincia).

.

(Un chico y otro chico se conocen en un barrio del extrarradio. El primero trabaja en una tienda y reproducen sin quererlo alguno de los poemas contemporáneos de Kavafis. Días de. Rozándose las manos, se comen con los ojos. Un día que el patrón no está pasan a la trastienda. Se rozan los cuerpos, se comen con la boca. Muerden los calcetines o muestras de los telares. Gemidos ahogados. El silencio).

.

Ejércitos pasando bajo las piernas del triunfo.

Las películas no tenían sonido, ni siquiera cuando eran en color.

En mi barrio solo los gatos tienen derecho a amarse.

Los demás trabajamos.

Deixe um comentário